Σάββατο, Απριλίου 01, 2006

ΚΑΙ Η ΑΦΟΡΜΗ...



Το πολυσυζητημένο βιβλίο της Corinne Maier “Bonjour Paresse” κυκλοφόρησε πέρυσι και στη γλώσσα μας με τίτλο «Καλημέρα Τεμπελιά». Πρόκειται για ένα παγκόσμιο best seller, που ασχολείται με την περιγραφή όλων των πτυχών του περιβάλλοντος των σύγχρονων εταιριών και δεν παραλείπει να δώσει και συμβουλές επιβίωσης σε όποιον ζει κι εργάζεται μέσα σ’ αυτές.
Ανάμεσα σε άλλα η συγγραφέας αναφέρει:

«Το διαδίκτυο το ξέρουμε! Περνάμε ώρες σ’ αυτό το γραφείο, απασχολημένοι καθώς είμαστε να βρούμε ουσιαστικές πληροφορίες σχετικά με τη μέση θερμοκρασία του νερού στο Πουάντ-α-Πίτρ ή σχετικά με το ψάρεμα με μύγα στο Λοτ!»

«…ο μοντέρνος μάνατζέρ μας δεν πιστεύει σε τίποτα. … δεν παθιάζεται για καμιά αιτία και δε νιώθει πίστη για την επιχείρηση όπου προσφέρει τις υπηρεσίες του. Ελάχιστα ενδιαφέρεται να γίνει καλά η δουλειά αφού, κατά βάθος, το ιδανικό που έχει περί επιτυχίας είναι κενό.»

«Τι ξέρει να κάνει το στέλεχος; Στην πραγματικότητα τίποτε ακριβώς. Είναι ένας «ανειδίκευτος», κατέχει τα γενικά προβλήματα, και από αυτά μόνο κάποια και από μακριά. …. Ο τύπος δεν εμβαθύνει ποτέ, είναι άχρηστο. … Ας το πούμε ξεκάθαρα, το βασικό στέλεχος είναι εντελώς αμόρφωτο. … Για το στέλεχος αυτό, η γενική κουλτούρα είναι ένα καλό εργαλείο για να κάνει τον έξυπνο στις κοσμικές βραδιές.»

«Τα υψηλού επιπέδου στελέχη μας δεν είχαν ποτέ το χρόνο να διαβάσουν Μισέλ Φουκό, να ακούσουν μια όπερα του Μότσαρτ ή να δουν μια ταινία του Φελίνι.»

«Του μηχανικού του αρέσει να λύνει προβλήματα και, όταν δεν υπάρχουν, τα δημιουργεί ο ίδιος».

«Μη βγαίνετε ποτέ στο διάδρομο χωρίς φάκελο υπό μάλης. Οι υπάλληλοι που τα χέρια τους είναι γεμάτα φακέλους δείχνουν ότι πηγαίνουν σε σημαντικές συναντήσεις. Κυρίως μην αμελείτε ποτέ να παίρνετε αρκετούς φακέλους το σπίτι το βράδυ, ώστε να δίνετε έτσι την ψευδή εντύπωση ότι κάνετε υπερωρίες».

«Μπορείτε, επίσης, να περνάτε τις ώρες σας στις συσκέψεις μαζεύοντας πληροφορίες που θα τις κυκλοφορείτε ξανά, χωρίς να τους προσθέτετε καμία επιπλέον αξία, επειδή αυτό είναι δουλειά».

Όλο το βιβλίο κινείται στο ίδιο ύφος μεταξύ κυνικού χιούμορ και δογματικών αφορισμών, αποτελώντας ένα manual τεμπελιάς 210 σελίδων. Το εγχειρίδιο αυτό, μας λέει ότι αυτό που κάνετε εσείς κι εγώ κερδίζοντας το νοίκι μας και το ψωμί μας, είναι απίστευτη βλακεία και μας προτείνει «έξυπνους τρόπους» για να «επιβιώσουμε» κοροϊδεύοντας το «σύστημα».
Ας αρχίσουμε λοιπόν να το εφαρμόζουμε σε όλη την κλίμακα: Η καθαρίστρια θα κοιτάζει γύρω μήπως την βλέπει κανένας κι ύστερα θα ψεκάζει απλώς πότε πότε με αποσμητικό spray την τουαλέτα, τα μεσαία στελέχη θα παίζουν τάβλι στο Internet κι ο Διευθύνων Σύμβουλος θα είναι χαμένος μέσα σε μια θάλασσα τυπωμένων υπομνημάτων που θα κρύβει επιδέξια το sudoku που λύνει σήμερα. Το βράδυ όλοι θα πηγαίνουν σπίτι και θα διαβάζουν μετά μανίας Φουκό και Ντεριντά για να μη μείνουν σε όλη τους τη ζωή εντελώς μαλάκες όπως τους θεωρεί η συγραφέας.
Όταν το μαγαζί αναπόφευκτα θα φουντάρει, κανένα πρόβλημα… Μπορούμε να τρώμε το θρίαμβό μας, εκτός αν το manual προβλέπει υποτροφία για τους αριστούχους οπότε προφανώς κάθε μήνα θα παραλαμβάνουμε ένα χορταστικό έμβασμα από την κυρία Maier που θα καμαρώνει τους μαθητές της από εκεί που βρίσκεται αραγμένη αναπαυτικά στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης!
Αλλά και ο πιο αφελής δεν θα εμπιστευόταν την τύχη του στα χέρια και τις υποδείξεις ενός βαρετού εξυπνάκια. Θα διάβαζε ίσως το βιβλίο και πιθανότατα θα χαμογελούσε σε αρκετά σημεία αναγνωρίζοντας οικεία στιγμιότυπα. Δεν είναι όμως δυνατόν να περιγράφονται με μικροοικονομικούς όρους της δεκάρας φαινόμενα που και η μακροοικονομική είναι μικρή για να περιγράψει. Είναι λάθος να αποδίδονται στις εταιρίες οι στρεβλώσεις και οι αδικίες που προφανώς πρέπει να καταλογιστούν στις κυβερνήσεις! Οι εταιρίες έχουν συσταθεί για να παράγουν κέρδος λειτουργώντας με όρους που θέτουν οι εθνικές νομοθεσίες, και όποια εταιρία δεν κάνει αυτό ακριβώς είναι κακή εταιρία και δεν θέλουμε να δουλεύουμε γι αυτή. Αν οι νόμοι και οι όροι αυτοί είναι άδικοι – που συχνά είναι – οι ευθύνες ανήκουν στις κυβερνήσεις και αν ο κόσμος είναι αγράμματος, η αιτία είναι το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα. Πώς της ξέφυγαν αυτά της κυρίας Maier? Πιθανώς ήταν απορροφημένη να κοροϊδεύει τους εργοδότες της επινοώντας νέες τεχνικές λούφας κι εξαπάτησης, αλλιώς θα έβλεπε την άνοιξη του 2006 τις εκατοντάδες χιλιάδες των συμπατριωτών της να κατακλύζουν τους δρόμους και τις πλατείες του Παρισιού και να διαδηλώνουν όχι ένα μανιφέστο τεμπελιάς κατά του όποιου εργοδότη, αλλά μια ξεκάθαρα διατυπωμένη διαμαρτυρία προς την κυβέρνηση για συγκεκριμένους όρους της νομοθεσίας και για το χάλι της παιδείας!

Το σύγχρονο εταιρικό περιβάλλον δεν μοιάζει πολύ με αυτό που περιγράφει το βιβλίο της Corinne Maier, απεναντίας είναι μια αιματοβαμμένη αρένα όπου όλοι, σε όλα τα επίπεδα, από τον πρόεδρο του Δ.Σ. ως το θυρωρό, αγωνίζονται για την επιβίωση της επιχείρησης και τη δική τους επιβίωση μέσα σ’ αυτή. Και όσο κι αν διαπνέεται κανείς από όψιμα εφηβικό εικονοκλαστικό μένος, είναι τουλάχιστον αναίδεια να περιγράφει αυτή την αρένα των μονομάχων των Ρωμαϊκών χρόνων, με εκφραστικά στοιχεία που αρμόζουν μόνο στην περιγραφή της Ντίσνεϋλαντ…
Κι εσείς κι εγώ που ζούμε μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, δεν είμαστε αγράμματοι καραγκιόζηδες, αλλά τίμιοι και σοβαροί παίκτες, που σέβονται τους κανόνες ακόμη κι όταν έχουν άποψη για αυτούς!
Το GAME OVER βάζει αυτά τα πράγματα στη θέση τους.